გაზეთ ბათუმელების შანტაჟის მცდებობა

პრესრელიზი
26 ნოემბერი. 2009.
ბათუმი, მემედ აბაშიძის ქ.#48
ტელ.: 7 03 59
მობ.: 877 45 63 36.
ელ-ფოსტა: batumelebi2@yahoo.com

გაზეთ „ბათუმელები“ აპროტესტებს საქართველოს შს სამინისტროს სპეციალური ოპერატიული დეპარტამენტის (სოდი) აჭარის არ სამმართველოს მხრიდან გაზეთის თანამშრომელთა დაშინების, შანტაჟის მცდელობას და ამით სარედაქციო დამოუკიდებლობაში ჩარევის სურვილს; ასევე გაზეთის იმიჯის შელახვის მცდელობას სექსუალურ ორიენტაციასთან დაკავშირებით საქართველოში არსებული სტიგმის გამოყენებით.
ამ საკითხთან დაკავშირებით დღეს, 18 საათზე, გაზეთ „ბათუმელების“ ოფისში გაიმართება პრესკონფერენცია.
ამასთან, გაზეთი „ბათუმელები“ დღესვე მიმართავს პროკურატურას, რომ დაიწყოს გამოძიება გუშინ მომხდარ ინციდენტთან დაკავშირებით.
გუშინ, 25 ნოემბერს, დაახლოებით 20.00 საათზე გაზეთ „ბათუმელების“ დირექტორი მზია ამაღლობელი, მთავარი რედაქტორი ეთერ თურაძე და ჟურნალისტური გამოძიების ჯგუფის კოორდინატორი თედო ჯორბენაძე იმყოფებოდნენ ყოფილი უშიშროების შენობაში.
შენობაში მისვლამდე ნახევარი საათით ადრე ბათუმში, „ბათუმელების“ ოფისის მიმდებარე ტერიტორიაზე თედო ჯორბენაძეს, რომელიც არის „ბათუმელების“ ჟურნალისტური გამოძიების ჯგუფის კოორდინატორი, დახვდნენ სპეცსამსახურის თანამშრომლები და განყოფილებაში წაყოლა თხოვეს. განუმარტეს, რომ მასთან კითხვები ჰქონდათ პირად საკითხებზე, რომელზეც დეტალურად განყოფილებაში დაელაპარაკებოდნენ.
თედო ჯორბენაძემ შესთავაზა, რომ რამდენიმე წუთში თავად მივიდოდა განყოფილებაში, რადგან სამუშაო შეხვედრა ჰქონდა დაგეგმილი.
მან აღნიშნულის შესახებ აცნობა გაზეთის ხელმძღვანელობას. ამ დროს მას მობილურ ტელეფონზე დაურეკეს (მობილურის ნომერი ცნობილია) და უთხრეს, რომ ელოდებოდნენ განყოფილებაში. სატელეფონო საუბარში ჯორბენაძეს ასევე განუმარტეს, რომ საქმე ეხებოდა მის სექსუალურ პარტნიორს.
განყოფილებაში წავიდნენ გაზეთის ხელმძღვანელები მზია ამაღლობელი და ეთერ თურაძე თედო ჯორბენაძესთან ერთად.
თედო ჯორბენაძე სოდის (ყოფილი უშიშროების სამინისტროს შენობა, ბათუმი, გრობოედოვის ქ.4) შენობაში მისვლის შემდეგ შესთავაზეს, რომ მარტო ასულიყო შენობის მეოთხე სართულზე, რაზედაც მან უარი განაცხადა. ამის შემდეგ 2 ადამიანი (ერთ ერთი მათგანი იყო ის პიროვნება, ვინც ქუჩაში დახვდა) გამოვიდა და შეიყვანეს თედო ჯორბენაძე შენობის პირველ სართულზე. რედაქციის ხელმძღვანელებს შენობის ჰოლში შესვლაზე უარი უთხრეს.
თედო ჯორბენაძეს აჩვენეს ამობეჭდილი, შავ-თეთრი ფოტოები, რომელზეც გამოსახული იყო მამაკაცები საცვლების ამარა. ამის შემდეგ ჯორბენაძეს უთხრეს, რომ ამ კადრებზე თვითონ არის გამოსახული.
სპეცსამსახურის თანამშრომელმა აუხსნა თედო ჯორბენაძეს, რომ ის არის გაზეთ „ბათუმელების“ რედაქტორის მოადგილე და რადგან ამ რედაქციით დაინტერესებული არიან უცხო ქვეყნების, კონკრეტულად კი რუსეთის და თურქეთის სპეცსამსახურები, მისი დახმარება, თანამშრომლობა სჭირდებათ.
უარის მიღების შემდეგ თედო ჯორბენაძე გააფრთხილეს, რომ ამ კადრებს გაუგზავნიან მის ავადმყოფ მამას, თანამშრომლებს, ატვირთავენ ინტერნეტში. გააფრთხილეს, რომ ამ კადრების გავრცელების შემდეგ ის დაკარგავს სამსახურს, ან ინტერვიუს აღარავინ მისცემს.
ჯორბენაძემ განუცხადა, რომ მას ვერ შეაშინებდნენ დამონტაჟებული კადრების გავრცელებით, რის შემდეგაც დატოვა აღნიშნული შენობა.
რამდენიმე წუთში თედო ჯორბენაძეს დაუკავშირდნენ იგივე ტელეფონის ნომრიდან და თხოვეს დაბრუნებულიყო უკან გაზეთის ხელმძღვანელობასთან ერთად. რედაქციის სამივე ხელმძღვანელი პირი აიყვანეს იგივე შენობის მეოთხე სართულზე.
ეთერ თურაძემ იკითხა იყო თუ არა საქმე აღძრული თედო ჯორბენაძეზე, რაზედაც მიიღო პასუხი, რომ არა!
ამ საუბარში უწყების თანამშრომელმა ეთერ თურაძეს განუცხადა, რომ ჯორბენაძე არ იყო „ბათუმელებში“ მუშაობის ღირსი და რომ იყო „უნამუსო“, რაზეც გაზეთის რედაქტორმა კატეგორულად განუმარტა, რომ არავის მისცემდა მისი თანამშრომლების შეურაცყოფის უფლებას, მათ შორის არც სპეცსამსახურის თანამშრომლებს.
ამასთან, სოდის თანამშრომლებმა საუბარში ვითომდა გაზეთის მიმართ კეთილგანწყობის ნიშნად უთხრეს, რომ „ბათუმელებს“ პატივისცემის ნიშნად ელაპარაკებოდნენ ასე დელიკატურად, თორემ „თედოს სხვანაირადაც მიიყვანდნენ განყოფილებაში“.
ბათუმელები~ შანტაჟის ამ ფორმაზე, ადამიანების `დავერბოვკების~ საბჭოთა კგბ-სეულ მეთოდებზე დეტალურად პრესკონფერენციაზე ისაუბრებს.
~ბათუმელები~ ასევე აპირებს სამართლებრივი მსვლელობა მისცეს შანტაჟის ამ ფორმას.

ცხოვრება ომის შემდეგ_რეპორტაჟი გორიდან

`ომი კი არა, ჟლეტა იყო. ვინ რატომ ისროდა, ვერ ვხვდებოდი. მითითების მომცემი არ გვყავდა. უბრალოდ, ბრძანება მოვიდა, რომ გვესროლა. ბევრი ჯარისკაცი დაბნეულობის გამო ჩაიხოცა...~ _ ამბობს ცხინვალში მებრძოლი ჯარისკაცი. მან ჩემთან ერთად თბილისიდან გორამდე იმგზავრა. მისგან შევიტყვე, რომ გორიდან ერთი ასეული მთავრობის დაცვაში გადაიყვანეს. ჯარისკაცთა ნაწილი კი რამდენიმე კვირაა გორში, კარავებში ცხოვრობს. `ომი არ დასრულებულა~, _ ჩაილაპარაკა მეორე ჯარისკაცმა...


სამხედრო ქალაქს ჰგავს გორის ცენტრალური უბანი. კუდის, სოდის, სამხარეო პოლიციის შენობები, სამხედრო ჰოსპიტალი ერთ ქუჩაზეა განლაგებული. ჰოსპიტლის წინ წერეთლის უნივერსიტეტის ერთ-ერთი კორპუსი და სტუდენტების თავშეყრის ადგილია. სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ადამიანების სიმრავლე შეინიშნება. `ვინ ხარ, ფოტოს რატომ იღებ, სტატიას რა თემაზე ამზადებ~, _ მეკითხებიან მამაკაცები, მათი თქმით, პოლიციელები. გადმოდიან მანქანებიდან და ჩემს ფოტოაპარატში სურათებს ათვალიერებენ. მიხსნიან, რომ ნაომარი ქალაქია და ყველა ფრთხილობს.
დევნილების სანახავად ორგან ვიყავი, ეგრეთ წოდებულ `კომბინატის დასახლებაში~, იქ, სადაც ომის დროს რამდენიმე სახლი დაინგრა და ბომბებს რამდენიმე ადამიანი ემსხვერპლა და იქ, სადაც გერმანელებმა დევნილებს კოტეჯები აუშენეს.
პირველად იმ სახლში მივედი, რომელიც ომის დროს დაიბომბა, მაგრამ ისევ ააშენეს: `ჩვენი ბინა როცა დაინგრა, სახლში ვიყავი. ექვსი ადამიანი ვერ ვიპოვეთ, ნანგრევებს გაყვა გვამები. ორი გარეთ მყოფი დაიღუპა, ერთის ხელი და მეორეს ფეხი დავმარხეთ. მე და ჩემი ქმარი ცხინვალიდან ვიყავით, დევნილები. ჩემი კაცი ეზოში იყო დაბომბვის დროს, მხოლოდ ცალი ხელი ვიპოვეთ მისი. მეზობლის შვილიშვილი, 11 წლის ბავშვი, თამარაშენიდან აქ გამოექცა ბომბებს. ვერც მისი გვამი იპოვეს~, _ მიყვება იზოლდა კახნიაშვილი, რომელიც იმ კორპუსში ცხოვრობს, რომელიც 9 აგვისტოს დაიბომბა.
ამ სამსართულიანი კორპუსში სულ 45 ოჯახი ცხოვრობს. ისინი საერთო საპირფარეშოთი და ერთი ონკანით სარგებლობენ. `მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის, შარშან აგვისტოდან ნოემბრამდე მთავრობის ხარჯზე ვიყავი. აფხაზეთიდან დევნილებს ასეთი სახლებიც ვერ აუშენეს. საწუწუნო არაფერი გვაქვს, მაგრამ უწყლობა და უმუშევრობა გვაწუხებს. ახლა, თურმე, საერთო მრიცხველებს გვიმონტაჟებენ~, _ ამბობს დონია ქილიყოსაშვილი.
კომბინატის დასახლებაში ცხოვრობს ჯულიეტა ტერმაკოზაშვილი. იგი ომის დროს მარტო იყო კორპუსში. მარტოხელა ქალს, როგორც თითონ ამბობს, წასასვლელი არსად ჰქონდა. ტელევიზორთან იჯდა, როცა მისი სახლიდან 40 მეტრში ბომბი ჩამოვარდა. ოთახის კედლები ისე შეაზანზარა, რომ მინები სულ ჩაილეწა და სახლი გაბზარა. `არც სახურავი შერჩა ჩვენ სახლს, კარები მას შემდეგ აღარ იკეტება. დახმარება რამდენჯერმე ვითხოვე, მაგრამ არავინ დაგვეხმარა. არც სახლი შეუკეთებიათ, აი ნახეთ კედლები~, _ მაჩვენა დაბზარული კედლები ჯულიეტამ. მისი სახლი 7 აგვისტოს დაიცალა ადამიანებისგან და 27 აგვისტომდე კორპუსში არავინ გამოჩენილა: `კვამლში ვიყავი გახვეული. ვკიოდი, ვწიოდი... ვინ იყო პატრონი~.
კითხვაზე, როგორ ცხოვრობთ _ ყველა დევნილი შეთანხმებულივით მპასუხობს: `კარგად ვართ, მადლობა მთავრობას, დიდი მადლობა ჩვენ პრეზიდენტს, ყველაფერი გვაქვს, ყველაფერი კარგადაა, მეტი რა გითხრათ? მადლობელი ვარ~...
პამფილა ასკინაშვილი კი ე.წ. `გერმანულ სახლში~ ცხოვრობს. იგი მარტოხელაა და როცა გაიგო, რომ ჟურნალისტი ვიყავი ბათუმიდან, მასთან დარჩენა შემომთავაზა: `აღარავინ მსტუმრობს, ჩემი სოფლის ხალხი სხვაგანაა ჩასახლებული. დარჩი, გამომელაპარაკები~. პამფილა პატარა ლიახვის ხეობიდანაა დევნილი.
ლია გოგოლაძე ტყვარჩელში პედაგოგად მუშაობდა, ომამდე გორში დასთან იყო სტუმრად და მას შემდეგაც გორში, დასთან ცხოვრობს.
ჯემალ ვაზაგაშვილი ოს ცოლთან ერთად პატარა ლიახვის ხეობაში, სოფელი აწრისხევში ცხოვრობდა. ახლა გერმანელების აშენებულ სახლში ცხოვრობენ... ნაჩუქარ ნივთებს მაჩვენებენ: გაზქურა, მაცივარი, საწოლები და ლეიბები _ ეს ყველაფერი გერმანელებმა აჩუქეს. ყველა გერმანულ კოტეჯს აბაზანა აქვს და წყალიც მოდის. ესეც გერმანელების საჩუქარია. როგორც ვაზაგაშვილები ამბობენ, სოფელში ტონაზე მეტი ყველი, 18 მეწველი ძროხა, ასზე მეტი ქათამი და სხვა შინაური ცხოველი დატოვეს: `მიწის გარეშე მიჭირს. ახლა აქ ქალაქურად ვცხოვრობ, მიწა არ მაქ, სახლში ვზივარ უმუშევარი, სტუდენტი შვილები მყავს და სწავლის საფასურს ვერ ვიხდი~.
ჯემალ ვაზაგაშვილმა ომის დაწყება ტელეფონით გაიგო. `სროლის ხმა კი მესმოდა, მაგრამ ომი თუ იყო, არ ვიცოდი. შუქი არ გვქონდა და ტელევიზორს ვერ ვუყურებდით. გვერდით სოფლიდან დაგვირეკეს, რომ რუსები შემოვიდნენ. მაშინვე ბავშვები გადავიყვანე საზღვარზე. სოფელში ფეხით დავბრუნდი. ერგნეთიდან 25 კილომეტრშია ჩემი სოფელი. გზაში ვანო მერაბიშვილი შემხვდა, მანქანა გააჩერა და მკითხა, სად მივდიოდი. ვუთხარი, ქალი მყავს სოფლად დატეული და უნდა მივაკითხო-მეთქი. უკან მობრუნება მირჩია _ ქალი რად გინდა, თავი თუ არ შეგრჩაო. ვუთხარ, 18 წელი ქალს შვილი არ ეყოლა და ის არ მიმიტოვებია, ახლა ოთხი შვილის დედას ხომ არ მივატოვებ-მეთქი.
ჩვენს სოფელში 15 კომლი ცხოვრობდა, რუსებმა ყველა სახლს სალიარკა გადაასხეს და გადაწვეს, წინა კვირით პრეზიდენტმა სოფელში ოც-ოცი ლიტრა სალიარკა დაგვირიგა~.
სოფელში მისულ ჯემალ ვაზაგაშვილს რუსებმა მიუსწრეს. ცოლი და მეზობლის ქალები ტყეში გადამალა: `ორი დღის მშიერი ვიყავი. პური წავატეხე და რუსებიც მოვიდნენ. ლუკმა გულზე დამადგა, წყალი ვთხოვე, მაგრამ ახლა მაგის დრო არ არის, პური გადააგდეო. ორმა თვითმფრინავმა გადაგვიფრინა. ქართველები ეგონათ. მალე მიხვდნენ, რომ მათიანები იყვნენ, გაეხარდათ, მაგრამ მე შემეშინდა. გოგონები სად გყავს, ქალები სად არიანო. ვუთხარი, თბილისში არიან-მეთქი. ქალებს გორაზე ვმალავდი...
მეზობლის კაცს აწვალებდნენ. ტყვიები მეც ფეხებში დამაცალეს. თუ მკლავ, მამკალი-მეთქი, ვუთხარი, მაგრამ არ მესროლეს... სახლიდან ყველაფერი გადმოყარეს. ტელევიზორი გამოიტანა რუსმა. ოსმა უთხრა, დააგდეო. ის კიდე არ ტოვებდა. აიღო ოსმა და სულ დაუცხრილა ტელევიზორი. მანქანები გადააბეს ერთმანეთს და ისე წაიყვანეს. მერე ჩვენ გვითხრეს, რომ ცოცხლებს გვტოვებდნენ, ოღონდ იქ არ უნდა დავენახეთ. არ ვიცი, როგორ გადავრჩი~.
ჯემალ ვაზაგაშვილმა სოფლის ქალები სამშვიდობოს ცხენით გადმოიყვანა. გზაში სულ ხუთი დღე იყვნენ. ცხენზე ის ჯდებოდა, ვისაც სიარული ყველაზე მეტად უჭირდა. მათი ოჯახის საქმე ევროსასამართლოშია გაგზავნილი.

ტრეფიკინგის მსხვერპლი ქართველების შესახებ

ტრეფიკინგის მსხვერპლი ქართველების შესახებ

ქობულეთში მცხოვრები საქართველოს მოქალაქე ამბობს, რომ სტამბულიდან 400 კილომეტრით მოშორებულ სარიკენდის დასახლებაში ქართველები მონურ შრომას ეწევიან. თემურ მიქელაძის ინფორმაციით, ამ დასახლებაში ათობით ქართველი მუშაობს. ისინი თურქეთში ვინმე ნატოს დასაქმების ბიუროს მეშვეობით მოხვდნენ. უკანდაბრუნებული ადამიანების ცნობით, ეს ფირმა ქალაქ ხოფაში, ბაზრობაზე მდებარეობს.

ნათია როყვა

~არც არავისი მეშინია და არც მრცხვენია. მინდა, რომ რაც ჩვენ დაგვემართა, სხვასაც იგივე არ დაემართოს, არ შეცდეს და იმ უდაბნოში არ აღმოჩნდეს, სადაც მხოლოდ კარტოფილია დარგული. იქ ვირივით გამუშავებენ, მაგრამ ფულს არ გიხდიან, არც გაძინებენ და არც გაჭმევენ~, _ ამბობს თემურ მიქელაძე, რომელმაც მონურ შრომას თურქეთში სამი კვირის წინ დააღწია თავი.
თემურ მიქელაძე, მანუჩარ ბერაძე, ასლან მიქელაძე, გაგა დოლიძე, ჯუმბერ მახარაძე, ვალიდა მიქელაძე, ნინო მადეიშვილი, ცირა გორგილაძე, ნუგზარ შაინიძე, მერაბ მახარაძე, ნათია დევაძე _ თემურ მიქელაძის თქმით ეს ადამიანები თანახმანი არიან, რომ მათი სახელები და გვარები გამოქვეყნდეს. თუმცა ამ ჯგუფის 20-მდე წევრი ვინაობის გამხელის წინააღმდეგია.
ზემოთ ჩამოთვლილ ადამიანებს და მათ შორის თემურ მიქელაძესაც თურქეთში სამუშაოდ წასვლა ბობოყვათში მცხოვრებმა ნაცნობებმა შესთავაზეს. ისინი ერთად წავიდნენ, სულ 15 ადამიანი სოფელ ბობოყვათიდან. მოლაპარაკება, როგორც ქართველები ამბობენ, ვინმე ნატოსთან ჰქონდათ. ამ ქალს, რომელიც ბათუმის მცხოვრებია, თურქეთში, ხოფის ბაზრობაზე, დასაქმების ბიურო აქვს გახსნილი. მისი ძირითადი საქმიანობა საქართველოდან ხალხის გაყვანაა.
`საშინელი მდგომარეობა გვქონდა, საპირფარეშო არ იყო... ჩვენთან ერთად ქალებიც მუშაობდნენ, ერთი ბუტკა მოიტანეს, ყველას იატაკზე, თევზებივით ჩამწკრივებულებს გვეძინა. საშინელ გაროხის სუფს გვაჭმევდნენ. ჩასვლისთანავე უკან დაბრუნება მოვითხოვეთ, მაგრამ უარს გვეუბნებოდნენ. გზის ფული არ გვქონდა და მიზეზად ამას ასახელებდნენ. შევთავაზეთ, რომ ერთი კაცი მაინც გამოეშვათ საქართველოში, ვინც ფულს მოგვიტანდა, მაგრამ არც ამაზე დაგვთანხმდნენ. ხალხი დეპორტს ითხოვდა~, _ უთხრა `ბათუმელებს~ ინკოგნიტო რესპონდენტმა. ამ ადამიანმა საკუთარი ვინაობის გამხელაზე უარი ერთი მოტივით თქვა: `ჩემი სახელი რომ დაწეროთ, მომკლავენ ან დამიჭერენ, სულ თურქეთში დავდივარ სამუშაოდ. ისე, სხვა დროს ასეთი რამ არ ყოფილა~.
თემურ მიქელაძის ცნობით, სარიკენდის დასახლებაში ქართველებს ფიზიკურ შეურაცხყოფასაც აყენებდნენ: `ერთ-ერთი ქართველი ქალი, რომელმაც საქართველოში დაბრუნება ითხოვა, თურქმა სცემა~.
თემურ მიქელაძე ამბობს, რომ ისინი თურქეთში ორი სამარშრუტო ტაქსით გადავიდნენ: სარფის საბაჟოზე გადასვლის შემდეგ სამარშრუტო ტაქსით 1500 კილომეტრი გაიარეს. ეს მგზავრობა მათ 110 ლარი დაუჯდათ: `სარიკენდში~ იმ მძღოლმა ჩაგვიყვანა, რომელიც ადრე საქართველო-თურქეთის ავტობუსის ხაზზე მუშაობდა. ის გვეუბნებოდა, რომ ქუთაისში ორი ადამიანი შემოაკვდა, ქართველებს ამით აშინებდა კიდეც. ეს კაცი საქართველოში სწორედ ამიტომ ვეღარ შემოდის~.
თემურ მიქელაძემ `ბათუმელებს~ უთხრა, რომ მის თანამგზავრებს აქვთ შესაბამისი მტკიცებულება _ მობილური ტელეფონით გადაღებული აუდიო და ვიდეოკადრები: `ამ კადრებზე ასახულია, სად გვეძინა, როგორ ვმუშაობდით, როგორ გვექცეოდნენ თურქები, მაგრამ ვინც გადაიღო ეს კადრები, ის წინააღმდეგია მისი გამოქვეყნების, ეშინია~.
ამ ჯგუფს საქართველოში დაბრუნების უფლება გარკვეული სამუშაოს შესრულების შემდეგ მისცეს: `გზის ფული არ გვქონდა, ამიტომ გვაიძულეს, რომ გვემუშავა. მაგრამ სამუშაო იმდენად მძიმე იყო, რომ მათი მოთხოვნების შესრულება ყველამ ვერ შეძლო. განსაკუთრებით ქალებს უჭირდათ. უკან იმ მძღოლმა ჩამოგვიყვანა, ვისი მარშრუტკითაც აქედან წავედით~.
როგორც `ბათუმელებმა~ დაადგინა, ადამიანებს, რომლებიც ხუთი დღის განმავლობაში ეწეოდნენ მონურ შრომას, არც ქართველი სამართალდამცავებისთვის მიუმართავთ.
თემურ მიქელაძე კი, რომელსაც ხუთი შვილი ჰყავს, დარწმუნებულია, რომ ამაზე საუბარი ორი მიზეზის გამო აუცილებელია: `დახმარება სჭირდებათ იმ ადამიანებს, რომლებიც სარიკენდიდან ვერ გამოაღწიეს. გარდა ამისა აუცილებელია თურქეთში სამუშაოს მაძიებლებმა იცოდნენ, რაც ჩვენ შეგვემთხვა, რომ იგივე შეცდომა არ დაუშვან~.

აჭარაში მეწყერი გააქტიურდა

21 ნოემბერს ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ სიმონეთში მეწყრის შედეგად 12-მეტრიანი ხიდი დაინგრა. გზა, რომელიც 36 ოჯახს მუნიციპალიტეტის ცენტრთან აკავშირებს, მეორე დღესვე აღადგინეს. სტიქიის შედეგად არავინ დაშავებულა. დიდთოვლობის გამო დაწყდა მაღალი ძაბვის სადენები ქედაში, ხულოსა და შუახევში. რის გამოც სამივე მუნიციპალიტეტს ელექტროენერგიის მიწოდება შეუწყდა. სოფლებში ჩაკეტილია გზებიც.



მეწყერმა ხელვაჩაურში კომპანია `ქირდარ გრუპის~ ტექნიკა დააზიანა. ერთ თვეზე მეტია თურქული კომპანია `ბაიარაქტარის~ დაკვეთით იმ ტერიტორიიდან, სადაც მეწყერი ჩამოწვა, ინერტულ მასალას იღებენ. კომპანიის ინფორმაციით, მოპოვებული მასალა ჭოროხსა და გონიოში, ზღვის სანაპიროს გამაგრებას ხმარდება. ინერტული მასალის მოსაპოვებლად კომპანია აფეთქებით სამუშაოებს აწარმოებდა.
სოფელში მცხოვრები ავნი კომახიძე მეწყრის ჩამოწოლას ამ აფეთქებას აბრალებს: `სოფელი გახეთქილია, აფეთქების ბრალია მეწყრის განვითარებაც. შეარყია სოფელი ამ ქვის ჩამოშლამ~.
მისი ინფორმაციით, აფეთქების შედეგად ბიჭიკო თეთრაძისა და თამაზ კომახიძის სახლების მინები დაიმტვრა, თუმცა კომპანიამ ეს ზარალი აანაზღაურა.
მოსახლეობის ნაწილი აცხადებს, რომ სტიქია წვიმის შედეგად განვითარდა. ინერტული მასალის მოპოვების გამო მთის ჩამოშლას `ქირდარ გრუპის~ წარმომადგენლებიც გამორიცხავენ.
`რაშია საქმე? ჟურნალისტი? ჟურნალისტების არ მჯერა. იტყუებით თქვენ~, _ სოფლის გამგებელი _ ჟუჟუნა ხაჯიშვილი იმის გამოა გაღიზიანებული, რომ მედიასაშუალებებმა დეზინფორმაცია _ თითქოს მეწყერმა მოსახლეობა დააზარალა _ გაავრცელეს (ეს ცნობა ცენტრალურმა ტელევიზიებმა გადასცეს).
გამგებლის ინფორმაციით, წისქვილსა და ხიდს, რომლებიც მეწყერმა თან ჩაიტანა, კარიერზე მომუშავე კომპანია აღადგენს.
დამეწყრილი ტერიტორია საზოგადოების განვითარების კავშირის _ `ბორჯღალოს~ წევრებმაც მოინახულეს. არასამთავრობო ორგანიზაცია სტიქიის განვითარების მიზეზების შესახებ დასკვნას მალე მოამზადებს.
მაღალმთიან აჭარაში დიდთოვლობის შედეგად რამდენიმე სოფელი მთლიანად მოწყვეტილია გარესამყაროს. ამ სოფლებს არც ელექტროენერგია მიეწოდებათ. `ენერგო-პრო ჯორჯიას~ ჯგუფები მაღალი ძაბვის გადამცემი ხაზების აღდგენაზე მუშაობენ. ამ დროისთვის აჭარაში სამი ათასამდე აბონენტს ელექტროენერგია არ მიეწოდება. კვატია, ხიხაძირი, ხიჭაური და ჭვანა _ ამ და კიდევ რამდენიმე სოფელს ელექტროენერგიის მიწოდება დღეს, დღის ბოლომდე აღუდგება _ ეს ინფორმაცია `ბათუმელებს~ _ `ენეგო-პრო ჯორჯიას~ საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამსახურის უფროსმა _ გიორგი სურმავამ მოაწოდა. დიდთოვლობის გამო 21 ნოემბერს, გვიან ღამით, დაწყდა მაღალი ძაბვის სადენები ქედაში, ხულოსა და შუახევში. რის გამოც სამივე მუნიციპალიტეტს ელექტროენერგიის მიწოდება შეუწყდა.