~გაზეთი ბათუმელები~ რვა წლისაა

გასულ კვირას ქობულეთში, სოფელ ~ხალაში~ ვიყავი გაზეთის დისტრიბუტორთან ერთად. ძალიან ლამაზი სოფელია, მაგრამ იქედან იმედგაცრუებული თუ როგორ ვთქვა არ ვიცი, დათრგუნული დავბრუნდი. ჯერ იმდენი ადამიანის გაჭირვების შესახებ მოვისმინე, მეორეც იმის მტკიცება მომიწია, რომ არც ერთი პოლიტიკური პარტიის ინტერესებიდან გამომდინარე არ ვწერთ ჩვენ _ ~გაზეთი ბათუმელები~. 
~დამოუკიდებელი სასამართლო და პარლამენტი არაა და გინდა თქვა, რომ შენ თავისუფალი ჟურნალისტი ხარ?~ _ ღიმილით, თან ცოტა მოქუფრული სახით მითხრა ადამიანმა, რომელსაც ხელში `ბათუმელების~ ძველი ნომერი ეჭირა (რაღაცა ჰქონდა გახვეული გაზეთში:) 
ბოლო ორი კვირის განმავლობაში სულ იმის მტკიცება მიწევს, დაკვეთით რომ არ ვწერთ, არც მე და არც ჩემი კოლეგები `ბათუმელებიდან~. ძალიან სასაცილოა, როცა რესპონდენტი იმის დემონსტრირებას ცდილობს თუ რამდენად უზრუნველი ცხოვრება აქვს... ღილაკზე თითის დაჭერით მის ოთახში მოსამსახურე როცა შემორბის პატრონის სურვილების შესასრულებლად და შენ ამაოდ ცდილობ მისი კომენტარის ჩაწერას.
რესპონდენტი აი ასეთი პირობებიდან ბოლო სამი კვირაა ჩემთან თავის უპირატესობას ამტკიცებს: ყოველ შეხვედრაზე მეკითხება, ამ სტატიას რომ ვამზადებ, რამდენი გადამიხადეს. ვერაფერი გავაგებინე... 
ძალიან დამღლელია, ინტერვიუსთვის მისულს იმას რომ გირჩევენ, რა წერო და რა _ არა, ისმენ ბრალდებებს საკუთარი გაზეთის მიმართ და ეს მაშინ, როცა ბრალმდებელს გაზეთის არც ერთი ნომერი არ აქვს წაკითხული, რადგან `გაზეთებში რას წერენ, არ აინტერესებს...~ უბრალოდ, დარწმუნებულია, რომ ვიღაცის `შეკვეთას~ ასრულებ და მორჩა.
რომ არა ჟურნალისტი, ალბათ, იურისტი გავხდებოდი, ადვოკატი. უფრო სწორად დრო და შესაძლებლობა თუ მექნება, მომავალში მინდა ვისწავლო იურიდიულზე, წერის დროს ტერმინების გადამოწმება და კონსუტაციები რომ არ დამჭირდეს იურისტებთან:)
თავდაპირველად `ბათუმელებში~ სტაჟიორად მოვედი. ვაიმეეეე, რა დრო გავიდა:) ჰო, მახსოვს რედაქტორმა მითხრა რაზე გინდა წერაო და დავიბენი:) 
მივიჩნიე, რომ თავიდან კულტურაზე წერა გამიადვილდებოდა და არქეოლოგიურ მუზეუმს მივაკითხე. არაფერი გამომივიდა. მეორე სტატია, რომელიც მოვიფიქრე, გემის კაპიტანზე იყო. უფ, რა ბედნიერი ვიყავი, როცა ეს სტატია დაიბეჭდაააა:) ხან საზოგადოებაზე ვწერდი, ხან ჯანდაცვაზე... ყველაზე უფრო განათლებაზე მუშაობა მახსენდება:) მე მგონი ამ სფეროში დიდი არაფერი გამომივიდა. 
საბოლოოდ მივხვდი, რომ ჩემი ინტერესის სფერო სამართალია, დაფარულის გამოჩხრეკა მიყვარს, განსაკუთრებით მაინტერესებს პატიმრების უფლებები, ბავშვების, მშობლების... მოკლედ მაინტერესებს ყველაფერი, სადაც უფლებებზეა საუბარი... 
ხშირად ვფიქრობ იმაზე, რას ვაკეთებ... ვფიქრობ, რამდენად საჭიროა ის, რასაც ვაკეთებ, ვისთვის ვაკეთებ, ან რატომ...
მესამე წელია იმიტომ ვმუშაობ აქ, რომ მიმაჩნია, `ბათუმელები~ საჭიროა და მეც მინდა ამ გაზეთის პატარა ნაწილი ვიყო...
არადა, ზოგჯერ მგონია ყველაფერი სულერთია საზოგადოების უმრავლესობისთვის, იმ საზოგადოებისთვის, რომლის ნაწილი ვარ მე, ჩემი ოჯახი და ჩემთვის ყველა საყვარელი ადამიანი...
აღმოვაჩინე, რომ საკუთარ თავზე ლაპარაკი ძალიან მიჭირს. მინდოდა, გაზეთის რვაწლისთავთან დაკავშირებით ჟურნალისტებს ერთმანეთზე დაგვეწერა, ასე ჟურნალისტის როლში დავრჩებოდი და ალბათ უფრო გამიადვილდებოდა წერა... მაგრამ ხმათა უმრავლესობით გადაწყდა, რომ საკუთარი თავი თვითონ გავაცნოთ მკითხველს:)  
მოკლედ, ეს ჩემი პრეზენტაცია იყო... თუ დაიჯერეთ, რომ გულწრფელი ვარ, მაშინ არ დაგეზაროთ და თუ რამე გაგიგიათ თქვენ ირგვლივ მყოფი ადამიანის უფლების დარღვევის შესახებ, გთხოვთ დამიკავშირდეთ.